ben bir rüya görmüştüm.

gecenin karanlığında geniş bir caddede yürüyorum. vahşi batı filmlerindeki gibi ıssız yolda toza bulanmış çalı topakları uçuşuyor. karanlığı patlayan bombalar bozuyor. her an bir tanesinin tepemde bitmesinden korkarak ilerliyorum. şehre ne olduğundan haberim yok. bir yandan korkudan titrerken, diğer yandan ne olmuş hemşerim buraya der gibi etrafa meraklı gözlerle bakıyorum. o sırada yerden bir oda bitiyor, ben de içinde bitiyorum. odanın içinde iki adam...

- abi, diyorum. ne oluyor burada. savaş mı çıktı?
- hemen google'dan bakalım, diyorlar.

bakıyoruz ki, o da ne! şehri uzaylılar istila etmiş. bu manşeti okumamızla birlikte oda yok oluyor, kafamı yukarı bir kaldırıyorum,devasa bir uzay gemisi tüm gökyüzünü kaplamış. öyle ışıklı, alengirli bir kaportası var ki uss-enterprise'ın 2009 versiyonu bu geminin yanında halt etmiş. bu uzay gemisini görmemle dadaaan diye korku sahnesi ses efekti geldikten sonra ben bıdıbıdı eve koşuyorum.

eve vardığımda komşunun oğlu, korku filmlerinde psikopatik bir bakışla amaçsızca dikelen çocuklar gibi kapıda duruyor. komşunun evine giriyorum. komşu kadın ve kocası zil zurna sarhoş olmuş, sonra da uyuyakalmışlar. çocuk bir annesinin bir babasının başına gidiyor, kıyafetlerini çekiştiriyor, ağlıyor, sızlıyor ama nafile, uyanmıyorlar. çocuğun haline içim cız ediyor. derken, babamı fark ediyorum, bir kenarda uyuyan komşu bayanın mücevher kutusunu açmış, hangi küpenin en güzel olduğuna karar vermeye çalışıyor. sonunda hiçbirini beğenmiyor, bırakıyor. o sırada içeri kardeşim giriyor, babam ve kardeşim saçma bir sebepten tartışmaya başlıyorlar. ben dışarıda bir hareketlenme seziyorum, dışarı çıkıyorum. tartışma sesleri dışında hiçbir ses yok. bu arada babam ve kardeşim komşunun evinden tartışarak çıkıyor.

-susun, diyorum. susun, bir şeyler oluyor.

bomba sesleri kesilmiş. etrafı korkunç bir sessizlik kaplamış. sağ kalan ender insanlardan olduğumuzu farkediyorum. yere yatıyoruz ve korkumuzla yüzleşmeyi bekliyoruz.babam ve kardeşim fısıltıyla tekrar tartışmaya başlıyorlar. bir diğerine “senin yüzünden yakalanacağız” gibisinden bir şeyler söylüyor. bir an her şey duruyor. bahçe kapısına bakıyoruz. tişört giymiş, korkunç suratlı, buruş buruş bir uzaylı elinde not defteri ve kalemiyle kapının önünden geçiyor, bir an kurtulduk, gidiyor diyoruz içimizden…. kiiii, zönk diye bize dönüyor.